Twenty to the Mile

Inleiding

Als onderdeel van m'n vak webtechnologie geef ik al jaren een introductiecollege waarbij ik de geschiedenis van het internet behandel. Ik zet deze geschiedenis in de veel bredere context van de menselijke wens om over grotere afstand met elkaar te willen communiceren, en pas dit verhaal dikwijls aan met voor mij nieuwe inzichten. Zo is de presentatie grotendeels gebaseerd op Une histoire de la communication moderne van Patrice Flichy, maar heb ik hem recentelijk nog vrij significant aangpast nadat ik The Internet is not what you think it is van Justin Smith las. Zo blijft het onderwijsmateriaal zich continu verbeteren, en blijft het ook voor mij interessant.

De recentste keer dat ik deze presentatie gaf kwam na de les een student naar me toe die me attendeerde op Twenty to the Mile de geschiedenis van de aanleg van de transcontinentale telegraaflijn over het continent van Australië: van Darwin naar Adalaide. Via deze lijn, die uiteindelijk via een onderzeese lijn verbonden zou worden met Java, zouden de zuidelijke kolonieën eindelijk met de rest van de wereld verbonden worden. Informatie zou er uren in plaats van weken over doen om van Londen naar Adelaide te komen.

Er is ook een documentaire over deze aanleg van deze zogenaamde Overland Telegraph Line (OTL), maar die is blijkbaar voorlopig alleen te zien in het Sun Theatre in Yarravill, Victoria. Omdat dat wat te ver is, en omdat ik sowieso graag boeken hierover lees, bestelde ik bij Bol het boekje. Dat deed er wel een paar weken om in Garrelsweer aan te komen, maar ik was werkelijk blij toen ik het binnen kreeg. Ik had echt zin om dit te lezen.

Teleurgesteld

Wat een deceptie. Dit is echt een voorbeeld van slechte geschiedschrijving. Bij een boek over een dergelijk onderwerp verwacht je een uitgebreide beschrijving van de sociaal-historische context waarin de episode zich afspeelt, een korte biografische schets van de belangrijkste hoofdrolspelers en – zeker in dit geval – een schets van het landschap waarin het zich afspeelt. Je verwacht een min of meer chronologisch overzicht van de stappen die zijn gezet om de OTL aan te leggen, de problemen die men daarbij is tegengekomen en hoe uiteindelijk de eerste paar telegrammen zijn verstuurd.

Derek Pugh doet niets van dit alles. Zo is bijvoorbeeld de introductie van één van de hoofdpersonen, Charles Todd, beperkt tot anderhalve alinea. De naam van zijn echtgenote wordt alleen maar even kort genoemd, zonder dat er wordt gerept over het grote leeftijdsverschil (zij was tien jaar jonger dan hij, en pas negentien toen ze in Adelaide aankwamen) of hoe zijn carrière tot dan toe verlopen was. Er is geen beschijving van de politieke constellatie die tot de aanleg van de OTL besloot, of er nog tegenspraak was of hoe de besluitvorming is gegaan. Er zijn wel kaartjes van de route die lijn uiteindelijk ging volgen, maar alleen in de vorm van foto's van de oorspronkelijke kaarten (op zich cool, maar voor het overzicht ware het beter om op z'n minst óók meer hedendaagse geografische technieken in te zetten). Sowieso moet je voor een beetje begrip van de tekst al behoorlijk op de hoogte zijn van de topologie van Australië, want pas op pagina 192 een soort van overzichtskaart van de route van de telegraaflijn.

Deze fundamentele omissies worden eigenlijk nog erger door de schrijfstijl van Pugh. Korte, staccato-achtige zinnen worden afgewisseld met paginalange citaten uit oorspronkelijke documenten, zonder deze van een duidelijke context of reflectie te voorzien. Bijvoorbeeld het onderstaande, typerende citaat:

Within days, Ross's party entered the Simpson Desert, but they soon backtracked out again after about 100 kilometers to search further west. They entered the Fergusson Ranges, to find it impassable, and then returned to report to Todd at Strangeways Springs.

Op de voorafgaande pagina is wel min of meer duidelijk gemaakt wie die Ross was (gaat om de Schotse ontdekkingsreiziger John Ross), maar waarom ging zijn groep verder naar het westen? Wat zijn de Fergusson Ranges en waarom zijn die ondoordringbaar? Wat was de inhoud van hun rapport toen ze eenmaal terugwaren in Strangeways Springs?

Zevenmijlslaarzen

In het algemeen gaat Pugh met zevenmijlslaarzen over de geschiedenis heen. Zo schrijft -ie min of meer tussen neus en lippen door dat het eerste transcontinentale bericht in Adelaide ontvangen werd op 20 juni 1872, waarbij een groot deel van de route met behulp van paarden werd overbrugd (p.92). Daar volgt dan wel een korte beschrijving van deze zogenaamde 'Australische pony express', maar met een kleine anderhalve pagina is het allemaal wel wat mager.

Ongeveer de tweede helft van het boek gaat in op de leefomstandigheden van de mensen die de telegraaflijn bemanden met een korte beschrijving van de verschillende repeater-stations en een paar belangrijke historische gebeurtenissen die hier plaatsvonden (bijvoorbeeld de Barrow Creek Massacre). Op zich is dit wel aardig om te lezen, maar door de opzet worden het allemaal wat min of meer ongerelateerde historieën.

In het laatste hoofdstuk gaat Pugh ineens over op de eerste persoon. Blijkbaar (ik heb er echt even over na moeten denken) behelst dit een beschrijving van zijn reis langs de route van de OTL. Dit hoofdstuk overstijgt het niveau van een uitgebreide beschrijving op polarsteps nauwelijks.

En de typografie is ook nog erg slecht; het is te vaak niet duidelijk was citaten zijn en wat lopende tekst.

Conclusie

En toch, en toch, en toch heb ik het boekje uitgelezen. Het onderwerp is interessant genoeg en ik had me er te erg op verheugd om het ongelezen terzijde te leggen. En er staan toch ook wel weer interessante wetenswaardigheden in – en veel mooie foto's. Uiteindelijk is het dus wel de moeite waard geweest – niet in de laatste plaats doordat ik hierdoor op zoek ging naar andere en betere bronnen, zoals deze fijne documentaire die je gewoon op youtube kunt vinden.